www.3iks.fora.pl

Panesz

Możemy wreszcie zrozumieć chwile przed Wielkim Wybuchem
- jest to mój przedruk początku artykułu ze "Space". Nasuwa mi się jak świat mógł się rozróść 1 z 27 zerami razy w ciągu ....
- i jak mógł naszybciej nabrać wielkiej energii, temperatury i jeszcze powstanie grawitacji

W historii o tym, jak powstał nasz wszechświat, jest dziura. Po pierwsze, wszechświat napełnił się szybko, jak balon. Potem wszystko poszło świetnie.
Ale to, jak te dwa okresy są połączone, umyka fizykom. Teraz nowe badanie sugeruje sposób połączenia dwóch epok.

W pierwszym okresie Wszechświat rozrósł się z prawie nieskończenie małego punktu do prawie oktyliona (to jest 1, po którym następuje 27 zer) razy większy w czasie krótszym niż jedna bilionowa sekundy. Po tym okresie inflacji nastąpił bardziej stopniowy, ale gwałtowny okres ekspansji, który znamy jako Wielki Wybuch. Podczas Wielkiego Wybuchu niesamowicie gorąca kula ognia cząstek elementarnych - takich jak protony, neutrony i elektrony - rozszerzyła się i ochłodziła, tworząc atomy , gwiazdy i galaktyki, które widzimy dzisiaj.

Teoria Wielkiego Wybuchu , która opisuje kosmiczną inflację, pozostaje najpowszechniejszym wyjaśnieniem powstania naszego Wszechświata , jednak naukowcy wciąż są zakłopotani tym, jak te zupełnie różne okresy ekspansji są połączone. Aby rozwiązać tę kosmiczną zagadkę, zespół naukowców z Kenyon College, Massachusetts Institute of Technology (MIT) i holenderskiego Uniwersytetu w Leiden przeprowadził symulację krytycznego przejścia między kosmiczną inflacją a Wielkim Wybuchem - okres, który nazywają „ponownym ogrzewaniem”.

„Okres ponownego nagrzewania się po inflacji stwarza warunki dla Wielkiego Wybuchu i, w pewnym sensie, umieszcza„ wybuch ”w Wielkim Wybuchu” - powiedział w oświadczeniu David Kaiser, profesor fizyki na MIT . „To ten pomost, w którym rozpada się piekło, a materia zachowuje się inaczej niż w prosty sposób”.

Kiedy wszechświat rozszerzył się w mgnieniu oka podczas kosmicznej inflacji , cała istniejąca materia została rozproszona, pozostawiając Wszechświat zimne i puste miejsce, pozbawione gorącej zupy cząstek potrzebnych do wywołania Wielkiego Wybuchu. Uważa się, że podczas okresu podgrzewania inflacja napędzająca energię rozpada się na cząstki, powiedziała Rachel Nguyen, doktorantka fizyki na Uniwersytecie Illinois i główna autorka badania.

"Po wyprodukowaniu cząsteczek odbijają się i uderzają o siebie nawzajem, przekazując pęd i energię” - powiedział Nguyen dla Live Science. „I to właśnie termalizuje i ponownie ogrzewa wszechświat, aby ustawić początkowe warunki Wielkiego Wybuchu”.

Czy to może być prawda? Jeżeli świat był bez energii, to skąd zderzanie się materii mogło wywołać temperaturę?

Panesz

Czy istnieje wzór we wszechświecie?

Od dziesięcioleci kosmolodzy zastanawiali się, czy wielkoskalowa struktura wszechświata jest fraktalem
Na początku XX wieku astronomowie - poczynając od Edwina Hubble'a i odkrycia przez niego ogromnej odległości do Andromedy , najbliższej naszej Drogi Mlecznej galaktyki - zaczęli zdawać sobie sprawę, że wszechświat jest prawie niewyobrażalnie ogromny. Dowiedzieli się również, że możemy zobaczyć rozproszone galaktyki, zarówno bliskie, jak i dalekie. I tak, naturalnie, pojawiło się pytanie: czy istnieje jakiś wzór w układzie tych galaktyk, czy też jest to całkowicie przypadkowe?

Początkowo wyglądało to przypadkowo. Astronomowie widzieli gigantyczne gromady galaktyk , z których każda zawierała tysiąc lub więcej galaktyk. Były też znacznie mniejsze grupy galaktyk i galaktyki wiszące same. Podsumowując, obserwacje sprawiły, że wyglądało to tak, jakby nie było żadnego nadrzędnego wzoru w kosmosie.

A astronomom to nie przeszkadzało. Od dawna przyjęli ideę zwaną zasadą kosmologiczną - to znaczy, że wszechświat jest w większości jednorodny (mniej więcej taki sam w każdym miejscu) i izotropowy (mniej więcej taki sam, niezależnie od kierunku, w którym patrzysz). Kilka przypadkowych galaktyk i gromad pasuje do tej zasady.

Jednak pod koniec lat siedemdziesiątych badania galaktyk stały się na tyle wyrafinowane, że ujawniły początki wzoru w układzie galaktyk. Oprócz gromad były też długie, cienkie włókna galaktyk. Mury były szerokie. A potem były puste przestrzenie - ogromne przestrzenie niczego. Astronomowie nazwali to kosmiczną siecią . Ten wzorzec naruszałby kosmologiczną zasadę, ponieważ oznaczałby, że duże regiony Wszechświata nie wyglądałyby jak inne duże regiony Wszechświata.

Wszechświat we wszechświecie
Jedna propozycja wyszła od matematyka Benoita Mandelbrota , ojca fraktali. Fraktale są frustrująco trudne do zdefiniowania, ale mogą być na tyle proste, że można je wyczuć: są to wzory, które powtarzają się bez względu na to, jak bardzo przybliżasz lub oddalasz. Mandelbrot nie wymyślił koncepcji fraktali - matematycy od wieków badali samopodobne wzorce - ale ukuł słowo „fraktal” i zapoczątkował nasze współczesne badanie tego pojęcia.

Fraktale są wszędzie. Jeśli powiększysz punkt płatka śniegu, zobaczysz miniaturowe płatki śniegu. Jeśli powiększysz gałęzie drzewa, zobaczysz miniaturowe gałęzie. Jeśli powiększysz linię brzegową, zobaczysz miniaturowe linie brzegowe. Fraktale otaczają nas w przyrodzie, a matematyka fraktali umożliwiła nam zrozumienie ogromnej różnorodności samopodobnych struktur we wszechświecie.

Jeśli fraktale są wszędzie, domyślił się Mandelbrot, to być może cały wszechświat jest fraktalem. Może to, co widzieliśmy jako wzór w układzie galaktyk, było początkiem etapu największego możliwego fraktala. Może gdybyśmy zbudowali wystarczająco wyrafinowane badania, znaleźlibyśmy struktury gniazdujące - kosmiczne sieci wewnątrz kosmicznych sieci, wypełniające cały wszechświat w nieskończoność.

Gdy astronomowie dowiedzieli się więcej o kosmicznej sieci, dowiedzieli się więcej o historii Wielkiego Wybuchu i wymyślili sposoby wyjaśnienia istnienia wzorców we wszechświecie na dużą skalę. Teorie te przewidywały, że wszechświat jest nadal jednorodny, tylko w znacznie, znacznie większej skali, niż astronomowie obserwowali wcześniej.

Ostateczny test fraktalnego wszechświata miał nastąpić dopiero w tym stuleciu, kiedy prawdziwie gigantyczne badania, takie jak Sloan Digital Sky Survey, były w stanie zmapować lokalizacje milionów galaktyk, malując portret kosmicznej sieci na skalę, której nigdy nie obserwowano. przed.

Jeśli idea fraktalnego wszechświata jest prawdziwa, powinniśmy zobaczyć naszą lokalną kosmiczną sieć osadzoną w znacznie większej kosmicznej sieci. Jeśli jest źle, to w pewnym momencie kosmiczna sieć powinna przestać być kosmiczną siecią, a losowy, wystarczająco duży fragment wszechświata powinien wyglądać (statystycznie) jak każdy inny losowy fragment.

Rezultatem jest jednorodność, ale w oszałamiającej skali. Musisz dotrzeć do około 300 milionów lat świetlnych, zanim wszechświat stanie się jednorodny.

Wszechświat z pewnością nie jest fraktalem, ale części kosmicznej sieci nadal mają interesujące właściwości podobne do fraktali. Na przykład skupiska ciemnej materii zwane „aureolami”, w których znajdują się galaktyki i ich gromady, tworzą zagnieżdżone struktury i podstruktury, z aureolami utrzymującymi wewnątrz halo i subhalo.

I odwrotnie, pustki w naszym wszechświecie nie są całkowicie puste. Zawierają kilka słabych galaktyk karłowatych, a te kilka galaktyk jest ułożonych w subtelną, słabą wersję kosmicznej sieci. W symulacjach komputerowych sub-puste przestrzenie w tej strukturze również zawierają własne musujące kosmiczne sieci.

Tak więc, chociaż wszechświat jako całość nie jest fraktalem - a pomysł Mandelbrota się nie sprawdził - nadal możemy znaleźć fraktale prawie wszędzie, gdzie spojrzymy.

Panesz

Brazylia podpisała się pod prowadzoną przez NASA inicjatywą Artemis Accords, aby odpowiedzialnie badać księżyc.

Kraj ten stał się pierwszym południowoamerykańskim krajem, który podpisał Porozumienia Artemis , wytyczne dotyczące odpowiedzialnej eksploracji Księżyca, ogłosił we wtorek (15 czerwca) administrator NASA Bill Nelson. Kraje na pokładzie stosujące te zasady eksploracji to Stany Zjednoczone, Australia, Kanada, Japonia, Luksemburg, Włochy, Wielka Brytania, Zjednoczone Emiraty Arabskie, a teraz Brazylia.

Zgadzając się z tymi wytycznymi, kraje te przystępują również do udziału w programie Artemis NASA , którego celem jest powrót ludzi na Księżyc w 2024 roku i ustanowienie trwałej obecności człowieka do końca dekady.

Żaśmiecenie okolic Ziemi